QUEN É FRANCISCO CASTRO?
Francisco Castro (Vigo, 1966) traballa na actualidade na Editorial
Galaxia. En 2010 foi elexido presidente da Asociación Galega do Libro Infantil
e Xuvenil (Gálix). É un dos narradores galegos que comezaron a publicar no
inicio do s. XXI. A súa narrativa destaca pola orixinalidade á hora de abordar
xéneros moi diferentes.
En 2007 resultou gañador do Premio de Novela Manuel García Barros,
concedido polo Concello da Estrada, coa novela 'As palabras da néboa',
publicado por Editorial Galaxia. No mesmo ano publica 'O ceo dos afogados' que
foi finalista do premio Fundación Caixa Galicia e que recibiría o Frei Martín
Sarmiento como mellor libro do ano.
En 2009 obtivo o Primeiro Accésit e Pluma de
Prata no I Certame de Xornalismo de Opinión Raimundo García ‘Borobó’ polo seu
artigo titulado ‘Borobó despedido’. No eido da narrativa infantil e xuvenil é
autor de 'Chamádeme Simbad' (2009), Premio Frei Martín Sarmiento e lista de
Honra do IBBY, e 'O segredo de Marco Polo' (2010).
En 2013 resultou gañador do Premio de Novela por Entregas de La Voz de Galicia pola súa obra 'O corazón da Branca de Neve' e, en 2014, publicou a novela xuvenil 'Tes ata as 10”
En 2013 resultou gañador do Premio de Novela por Entregas de La Voz de Galicia pola súa obra 'O corazón da Branca de Neve' e, en 2014, publicou a novela xuvenil 'Tes ata as 10”
Xornal: Cando empezaches a escribir?
Francisco: O primeiro libro publiqueino aos 22 anos,
pero escribir…, eu recordo escribir dende sempre. En quinto de primaria, xa
facía relatos, etc.
Xornal: Que tipo de literatura escribes?
Francisco: Bufff… Eso é dificilísimo de contestar,
calquera podería contestalo mellor ca min. A diferenza doutros escritores, que
so fan literatura infantil, xuvenil ou adulta, eu teño tocado todos os paus.
Empecei escribindo literatura para adultos, pero en canto tiven fillos, sentín
a necesidade de escribir tamén para eles, entón empecei a escribir literatura
xuvenil, logo infantil. Este ano, ademais de sacar unha novela, vou editar o
meu primeiro libro de poemas.
Xornal: Ese libro de poemas, vas a pedirlle a algún
compañeiro, como Antonio García Teijeiro que te axude?
Francisco: Home, voulle pedir que opine, unha vez que
estea publicado. Ademais, Antonio é unha persoa que leva moitos anos publicando
poesía, polo tanto, seguro que me vai interesar moito a súa opinión.
Xornal: Que suceso fixo que te decidiras a
empezar a escribir?
Francisco: Suceso ningún. Imaxino que empecei a escribir
polo mesmo que escriben todos. Porque les libros e che gusta. Os que se adican
á música é porque escoitan discos e queren facelo, e sempre así. Por eso é tan
importante que ademais de estudar análise sintáctico, onde desembocan os ríos,
tamén escoitedes música, leades libros, fagades deporte, porque ás veces, o que
vai ser a vosa paixón na vosa vida adulta, a estades recibindo cando sodes
pequenos.
Xornal: Que é máis difícil: escribir un
libro ou imaxinar as historias?
Francisco: Máis difícil é escribilo. Historias se me
ocorren 700 ao día, que sirvan para algo, dúas ao ano. Ti pensa que un libro de
300 páxinas, calquera pensa que un se senta e se pon a escribir, e nunca
é así, senón que para acadar 300 páxinas, hai que escribir 600, hai que revisar
moito, hai que cambiar moitas cousas. Se o libro, ademais, transcorre noutra
época, tes que documentarte para non meter a zoca. Entón, unha novela que se le
en 3 días, eu boto un ano, ou máis en facelo. Deseñar unha casa a un
arquitecto, lévalle dous días, pero construila, lévalle máis tempo.
Xornal: Que libro lle recomendarías a un
neno da miña idade que non lea moito?
Francisco: A un neno de 10 anos que non lea moito vou
recomendarlle un, e é un libro dunha escritora galega que se chama Beatriz
Maceda. O libro é “O álbum de Garrincha”. É un libro que a moita rapazada
encántalle porque está protagonizado por un neno brasileiro que está aquí cos
seus pais, nun cole como o Possumus. Podería ser a historia. E é un neno que
vota moito de menos o seu país, Brasil, e termina integrándose no patio, a
través do seu balón. E o libro conta, ademais, a historia de Garrincha. Garrincha
foi un futbolista brasileiro que morreu moi noviño con corenta e poucos anos.
Morreu pobre, alcoholizado. Foi dúas veces bota de ouro, e era un neno… Cando
era neno tiña unha perna 12 centímetros máis curta que a outra. Entón, os
médicos lle dixeron á súa nai que o neno nunca ía camiñar e terminou sendo
balón de ouro como futbolista. E chamábanlle a alegría do pobo. Cando o ían ver
era a alegría do pobo. Eu creo que o libro ten, aparte dunha historia moi
bonita, da vosa idade, unha mensaxe moi importante que é que sexan cal sexan as
túas circunstancias, se tes unha ilusión, pois tes que perseguila, tes que
loitar duro, tes que esforzarte. E a poder ser, non terminar tal mal como
terminou él. Entón xa o fai perfecto.
Xornal: Por que cres que os adultos cada
vez leen menos?
Francisco: Os adultos cada vez len menos, como os
adultos cada vez van menos ao cine, como que os adultos van menos ao teatro e
hai un momento que as obrigas laborais, a educación dos fillos e a propia vida,
ponche moi difícil atopar un ratiño. Aínda que estou dicindo isto, estou a
piques de dicir o contrario, é dicir, probablemente os adultos e as adultas
lerían máis se apagasen máis a tele. Se ese tempo que se adica todos os días a
televisión, fose para a lectura. Hai moita xente que di que lle gusta ler pero
din, claro, ao final do día, métome en cama, collo o libro e caio durmido.
Claro. Pero seguro que votaches tres horas vendo unha parvada na tv, ou unha
hora e media. Non direi unha hora e media para ler, pero si media hora.
Xornal: Que fai falta para chegar a ser un bo escritor de historias?
Xornal: Que fai falta para chegar a ser un bo escritor de historias?
Francisco: Pois non sei porque, seguro que para isto non
hai receitas. Eu creo que para o mesmo que ser un bo músico, ou ser un bo actor
ou actriz. E meterlle tempo, meterlle horas. É como aprobar un exame. Podes
copiar, que é arriscado como método, e logo, está o mellor método que é estudar moito…
Entón, o levas todo moi ben sabido.
Xornalista: Xoán Riveiro